Sommigen fotograferen met potlood en houden beelden bij in een dagboek. Beelden om te koesteren, te houden en nooit te verliezen. Anderen beschouwen hun hart als een dagboek en pennenstrelen daar elk uur van hun leven hun gedachten in, vaak zonder het te beseffen. De Nederlandse schrijver Gerrit Jan Zwier doet het zo’n beetje allebei. Tegelijk. Hij reist, schrijft en beleeft bestemmingen vanuit een onnoembare drang om te verkennen. In één van zijn dagboeken vat hij Ierland samen…
“De grillige kust, haar eilanden en rotswanden; de smalle wegen die zich door tunnels van groen boren; de bermen vol bloeiende bloemen, de stenige velden met orchideetjes en ruïnes van huizen en kerken die door handgestapelde muurtjes in patronen worden verdeeld; de witte meidoorn en gele gaspeldoorns; kale bergen, eenzame boerderijtjes met hun stapels turf op het erf… Voeg daarbij de pubs, waar de romige, zwarte Guinness werd geschonken, waar de hutsepot met schaapsvlees werd opgeschept en waar een violist, een accordeonist en een fluitist de onweerstaanbare Ierse feestmuziek ten gehore brachten en men begrijpt dat er een wereld openging”. Dat is de magie van Ierland in exact 100 woorden.